Do schroniska dla bezdomnych zwierząt w Gnieźnie trafił pies w typie owczarka niemieckiego o imieniu Rex. Zwierzę zostało odebrane dotychczasowemu właścicielowi. Było w dramatycznym stanie, ledwo chodzące, obklejone własnymi odchodami. Ekipa specjalistów walczy o to, aby czworonóg ten miał jeszcze okazję zaznać życia bez bólu - zarówno tego fizycznego, jak i psychicznego 542 Darmowe obrazy Pies Łapa. Bez wynagrodzenia autorskiego: obrazy. pies. zwierzę. łapa. zwierzę domowe. przyrody. nature. Znajdź obrazy z kategorii Pies Łapa Bez wynagrodzenia autorskiego Nie wymaga przypisania Obrazy o wysokiej jakości. Jaka rasa psa ci się najbardziej podoba ? ? ? 2010-06-20 22:44:32; Która rasa jest bardziej podobna do wilka? 2011-05-22 10:14:07; Jaka najbardziej Ci się podoba rasa podobna do wilka? 2012-04-03 20:39:10; Jaka jest podobna do Yorka rasa psa? 2010-01-24 11:51:59; Która rasa psa waszym zdaniem najbardziej przypomina wilka? 2015-01-15 20:56:59 Wyjaśnij sytuację wilka i psa. Co ich łączy a co różni- jaki jest metaforyczny sens wyrazów. "Lasem" Chodzę lasem, zostawiam nie ślady, lecz tropy i sapię w wąskiej norze oddechem włochatym. Czy to prawda, żc żyłem rybą przed potopem i że jestem dziś wilkiem kochającym kwiaty? Jakże płyną te sosny? sierść ma zapach ostry. Patrzę wam prosto w oczy, a krok mój jest . Naukowcy już dawno udowodnili, że przodkiem psa był wilk szary, jednak różnice pomiędzy tymi dwoma gatunkami są znaczące, z tego powodu dla dobra psów nie powinniśmy traktować ich jak udomowione wilki. Po pierwsze dlatego, że rozdział pomiędzy psem a wilkiem nastąpił ponad sto tysięcy lat temu, po drugie w wyniku udomowienia psy straciły większość cech przodków. Obecnie różnice pomiędzy tymi dwoma spokrewnionymi gatunkami są bardzo wyraźne np: oczy szczeniaków otwierają się dopiero po 2 tygodniach, tymczasem małe wilczki spoglądają na świat od 10 dnia życia. Wilki szybciej od psów rozwijają się pod kątem fizycznym jak i behawioralnym. Związane jest to z faktem, że młode drapieżniki mają znacznie mniej czasu na zapoznanie się z otoczeniem. Szybciej niż domowe szczeniaki muszą nauczyć się rozpoznawać zagrożenie, z tego względu wilki są dużo bardziej samodzielne od canis lupus familiaris. Psiaki w trakcie udomowienia utraciły zdolność samodzielnego myślenia. Badane wilki bez pomocy potrafią wydostać się z klatki w celu zdobycia pożywienia, tymczasem psy jeśli sytuacja przerasta ich możliwości zwracają się z pomocą do człowieka. Tę zależność łatwo wyjaśnić. Wilki polują i rozszarpują ofiarę i dużo częściej narażone są na niebezpieczeństwo. Tymczasem domowe pupile nie polują bo nie muszą im ochronę oraz pożywienie zapewnia człowiek. Prawdopodobnie pra psem był bardzo leniwy i ciekawski wilk, który podszedł do osady ludzkiej bo zauważył, że można w łatwy sposób zdobyć jedzenie. Zapewne człowiek również dostrzegł korzyści płynące z tej nowej znajomości, drapieżnik odstraszał intruzów, oraz oczyszczał miasto z odchodów i resztek jedzenia. Zapewne inne wili poszły za przykładem i również zaczęły korzystać z usług człowieka, który postanowił stworzyć przyjazne stworzenie. Później zaczęto krzyżować ze sobą osobniki nie wykazujące agresji oraz te które patrzyły w oczy – tak w dużym skrócie przedstawia się historia udomowienia psa. Pierwsze psy spożywały ten sam pokarm, co ludzie z tego powodu krzywdzące jest podejście, że pies powinien jeść tylko mięso. Obecnie psi organizm nie potrzebuję tak dużo białka, jego zbyt duża ilość powoduję problemy z nerkami oraz choroby skóry, objawiające się łupieżem. Historia udowadnia że nie ma to większego sensu karmienie psa samymi mięsem bo od dawna psy jedzą wszystko co poda im człowiek . Właśnie dlatego, że pies nie jest wilkiem i nie poluje to również nie ma potrzeby tworzenia stada. Udowodniono, że dziko żyjące psy częściej szukają jedzenia po śmietnikach niż polują. Ponadto pies w porównaniu do wilka jest słabym myśliwym. Ma niezgrabne ruchy, które tylko płoszą zwierzynę. Kolejna zauważalna różnica jest taka, że wilki naturalnie unikają człowieka, podczas gdy psy od małego szukają kontaktu z naszym gatunkiem. Ich naturalne środowisko składa się z ludzi i innych psów. Dlatego też w przeciwieństwie do wilków, psy patrzą nam w oczy a nawet nas obserwują. Dla wilków wpatrywanie się w innego osobnika jest sygnałem do ataku. Różnic pomiędzy wilkiem a psem jest wiele zapewne dlatego, że to dwa odrębne gatunki. Błędem jest traktowanie psa niczym wilka, albo małego człowieka. Psy to po prostu psy. Gdyby były wilkami nie mieszkałaby z nami, nie pozwoliłyby prowadzić się człowiekowi na smyczy. Obecnie jesteśmy w stanie wytresować psa do tego stopnia, że bez komendy nie ruszy jedzenia, które ma przed nosem. Tymczasem u wilka takie wyzwanie jest nie do przejęcia, nawet najlepiej wyszkolony drapieżnik nie przejdzie próby. Górę weźmie jego dzika natura oraz instynkt. Teoria dominacji zakłada, że wilki tworzą stado na którego czele stoi najsilniejszy ze zwierząt- samiec alfa. Zwierzę przez cały czas musi udowadniać swoją pozycję poprzez agresywne zachowanie wobec innych członków którzy twierdzą, że samiec alfa wszystko robi pierwszy i zawsze należą mu się najlepsze kąski. Dzisiaj etolodzy znają prawdę i wiedzą, że teoria dominacji wśród wilków a tym bardziej psów jest błędna. Ponadto wprowadziła ona wiele zamieszania w świecie kynologi. Obecnie szkoleniowcy podzielili się na zwolenników i przeciwników tej teorii. Podstawowy błąd jaki został popełniony przy tworzeniu teorii to badanie wilków w uwięzi. Udowodniono, że zwierzęta odizolowane od krewnych oraz pozostawione na obcym terenie, naturalnie będą ze sobą rywalizowały w obawie przed atakiem. Tymczasem watahę wolnych wilków tworzą zwierzęta spokrewnione ze sobą. Na czele stada stoi para alfa- rodzice, jednak nie rywalizują one z dziećmi. Nie muszą bo wilki wiedzą, że działania agresywne osłabiają stado. Para wilków odpowiedzialna jest za ochronę i porządek w stadzie. Jednak o pozycji w stadzie decyduje wiek i doświadczenie, a nie siła ugryzienia. W normalnym stadzie wilków dojrzałe osobniki, kiedy są gotowe odchodzą od pary alfa i zakładają własne stado. Nasze psy nie odchodzą na wiosnę, zostają z nami przez całe życie, nie polują, nie muszą udowadniać swojej pozycji bo człowieka nie uważają za zagrożenie. Dzisiejsi behawioryści znają prawdę i wiedzą. że problemy z psami nie są związane z ich próbą dominacji. Zazwyczaj główną przyczyną jest nuda psów, albo nieumiejętne rozpoznawanie ich potrzeb. Nasze psy to nie wilki, to również nie są futrzani mali ludzie, jednak potrzebują one stałego zajęcia oraz schronienia, które zapewnia im człowiek. Do udomowienia wilka nie doszło 30 tys. lat temu, ale zdecydowanie później – zapewne kilkanaście tysięcy lat temu. Wśród obozowisk z tak wczesnego okresu naukowcy nie natknęli się na kości obgryzione przez czworonogi. To jednoznaczny dowód, że psy nie żyły wówczas z ludźmi – twierdzą. Archeolodzy od lat dyskutują, kiedy doszło do udomowienia wilka i od kiedy czworonogi na stałe zagościły w ludzkich osadach. Niedawno na podstawie analiz pomiarów czaszek pochodzących z kopalnych szczątków wilków badacze zasugerowali, że pierwsi przodkowie psów mogli żyć wraz z ludźmi nawet już 30 tys. lat temu. Jednak zdaniem krakowskich archeozoologów, prof. Jarosława Wilczyńskiego i prof. Piotra Wojtala z Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN, dowody na tak wczesne początki udomowienia wilka są daleko niewystarczające i oparte na nieprzekonywujących przesłankach. Hipoteza mówiąca o udomowieniu psa dopiero kilkanaście tysięcy lat temu jest znacznie bardziej prawdopodobna – przekonują. Badacze z PAN zwracają uwagę, że kości psów i kości wilków bardzo trudno od siebie odróżnić, co komplikuje badania archeozoologiczne. Ponieważ między szczątkami obu gatunków praktycznie nie ma różnic – w czasie interpretacji wyników badań bardzo pomaga kontekst znaleziska oraz wszelkie ślady pozostawione na nich przez ludzi i zwierzęta. Jednym z koronnych argumentów za wczesnym udomowieniem (ok. 30 tys. lat temu) uważa się wyniki pomiarów czaszek wilków ze stanowisk graweckich zlokalizowanych na południowych Morawach – przede wszystkim ze stanowiska Předmostí. Prof. Wilczyński stwierdził jednak, że wśród tamtejszych szczątków kostnych wilków nie można dostrzec niczego, co pozwoliłoby utrzymać tę hipotezę (o wczesnym ich udomowieniu). – Większość szczątków należy do zwierząt dorosłych. Tymczasem, gdyby dawni mieszkańcy stanowiska faktycznie trzymali tam psy, to z pewnością w obozie powinniśmy odkrywać szczątki młodych osobników, które z przyczyn naturalnych lub w wyniku celowego działania człowieka były eliminowane. Tymczasem na stanowiskach graweckich brak tego typu szczątków – mówi w rozmowie z PAP. Po drugie, polscy archeozoolodzy pracujący na stanowiskach morawskich oprócz kości wilków przebadali kilkadziesiąt tysięcy szczątków należących do innych gatunków. Tylko pojedyncze kości były ogryzione w sposób, który wskazuje na działanie psa lub wilka. To drugi argument przeciwko tezie o tak wczesnym udomowieniu. – Wiadomo, że psy często skarmiane są resztkami „ze stołu”. Tak niski udział szczątków noszących ślady gryzienia dowodzi, że zwierzęta mięsożerne nie miały dostępu do nagromadzonych na tych stanowiskach tusz zwierzęcych – dodaje prof. Wilczyński. I zauważa, że wspomniana aktywność psów jest dobrze znana nawet z osad sprzed kilkuset lat, w których żyli łowcy i zbieracze – Inuici z Arktyki, wśród których ważną rolę w życiu codziennym odgrywały psy. Hodowane zwierzęta spożywały do 35 proc. zapasów, składających się z mięsa, tkanek miękkich i kości. – Gdy prowadzone są wykopaliska, na przykład w obrębie osad neolitycznych lub miast średniowiecznych – natrafiamy na liczne kości zwierzęce, noszące ślady psich zębów. Ludzie wyrzucali resztki po posiłkach, a te były zjadane przez ich zwierzęta. Wśród morawskich znalezisk sprzed prawie 30 tysięcy lat zupełnie tego jednak nie widać – podkreśla prof. Wilczyński. – Uważamy, że liczne szczątki wilków na morawskich stanowiskach świadczą raczej o specjalizacji łowieckiej ludzi – a nie wczesnym procesie udomowienia psa – dodaje prof. Wojtal. Inaczej mówiąc oznacza to, że szczątki wilków odkrywane na terenie osad sprzed 30 tys. na dzisiejszych Morawach należą raczej do osobników zabijanych w pobliżu osady, a nie są świadectwem ich udomowienia. Prawdopodobnie zatem wilki, tak jak renifery, konie i mamuty, były traktowane jako źródło skór i mięsa. Hipotezę tę potwierdzają zachowane na kościach wilków ślady cięć, powstałe podczas skórowania, dzielenia tuszy i filetowania. Naukowcy uważają, że masowe zabijanie wilka ok. 30 tys. lat temu na Morawach wynikało z potrzeby wyeliminowania najważniejszego konkurenta o zasoby zwierzyny i ochrony osad ludzkich przed tym drapieżnikiem. Artykuł na temat udomowienia wilka ukazał się w "Journal of Archaeological Anthropology" ( Jego autorami, oprócz dwójki badaczy z PAN, są Gary Haynes z Uniwersytetu Reno w Nevadzie (USA), Łukasz Sobczyk z Uniwersytetu Jagiellońskiego, Jiří Svoboda z czeskiej Akademii Nauk i Uniwersytetu Masaryka, Martina Roblíčková z Muzeum Ziemi Morawskiej w Brnie. Czy to polska chupacabra? Fotopułapka zamontowana przez leśników w Leśnictwie Kłębowo na Warmii zarejestrowała dziwne zwierzę. Trwa dyskusja, czy jest to pies, wilk, a może hybryda psa i wilka? Niezależnie od tego, zapadła już wstępna decyzja o odstrzale zwierzęcia. Wilki w Polsce coraz częściej zbliżają się do obszarów zamieszkałych przez ludzi. Czy dochodzi już do krzyżowania się wilków z psami? Fotopułapka zamontowana przez leśników w Leśnictwie Kłębowo na Warmii zarejestrowała watahę 4 osobników z których jeden wywołał ogromne zainteresowanie opinii publicznej oraz ekspertów. Czy to pies, wilk, czy może hybryda wilka i psa. Hybryda wilka i psa w Polsce? Pokazali WIDEO Jak widać na udostępnionym nagraniu wideo, domniemana hybryda ma inne ubawienie od wilków z watahy. Osobnika wyróżnia też specyficzna budowa ciała. Na podstawie krótkiego materiału nie da się jednak ustalić, czy jest to naturalna hybryda wilka i psa, czy może ktoś skrzyżował ze sobą te zwierzęta celowo. Rzecznik prasowa Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Olsztynie Justyna Januszewicz zapowiedziała, że sytuację koniecznie trzeba wyjaśnić i zwierzę musi zostać zbadane przez ekspertów zajmujących się wilkami. Konieczne jest odłowienia zwierzęcia w celu przeprowadzenia badań genetycznych. Jedną z hipotez występowania anomalii w ubarwieniu wilków jest hybrydyzacja wilka z psem domowym, w wyniku czego powstają geny odpowiedzialne za dziedziczenie koloru sierści – wypowiedział się rzecznik prasowy olsztyńskiej Dyrekcji Lasów Państwowych Adam Pietrzak. (Polsat News) A jeśli zwierzę okażę się hybrydą wilka i psa? Wówczas generalny Dyrektor Ochrony Środowiska zdecyduje zapewne o jej eliminacji, bo „hybrydy nie są pożądane w środowisku naturalnym”. Czarna owca wśród watahy wilków. Anomalie w ubarwieniu mogą być skutkiem krzyżowania się wilków z psami – powstają geny odpowiedzialne za dziedziczenie koloru sierści. Możliwe, że to nie hybryda a pies, którego, co też jest rzadkością, zaakceptowała wataha – wyjaśniają Lasy Państwowe na Twitterze. Polacy porywają małe wilki Okazuje się, że ta hybryda wilka i psa może być wynikiem działalności człowieka. Polacy coraz częściej porywają wilcze szczenięta z lasów, krzyżując je z psami. Przyrodnicy ze Stowarzyszenia dla Natury „Wilk” przyznali, że co roku otrzymują doniesienia o wilczych szczeniakach wykradzionych z nor, co zazwyczaj oznacza dla zwierząt wyrok śmierci. Słynnymi wilkami „porwanymi za młodu” były między innymi wilki znane z mediów: Kazan i Wiki (programy Animals i Dzika Polska) a także Dymek. Szczenięta po podrośnięciu stają się nieznośne i prędzej czy później uciekają lub wypuszczane są na wolność, a to młode wilki, które nie są w stanie żyć w lesie. Nie radzą sobie ze zdobyciem pokarmu, boją się żyjących tam zwierząt, a ludzi traktują jak przedstawicieli własnego gatunku. Kręcą się przy zabudowaniach i tam szukają resztek i odpadków. – Zdarza się, że zaczynają polować na psy – wyjaśnia Sabina Pielużek-Nowak. (Wyborcza) Wprawne oko bez trudu rozpozna też wilka, który chodzi po podwórku. – Jak go zamkną w klatce, to on cały czas chodzi. Nie leży jak pies. To natura wilka, który codziennie musi obejść swoje terytorium. To czasem kilkadziesiąt kilometrów – tłumaczą leśnicy. Czarna owca wśród watahy wilków. Anomalie w ubarwieniu mogą być skutkiem krzyżowania się wilków z psami – powstają geny odpowiedzialne za dziedziczenie koloru sierści. Możliwe, że to nie hybryda a pies, którego, co też jest rzadkością, zaakceptowała wataha. #NadleśnictwaWichrowo Lasy Państwowe (@LPanstwowe) April 25, 2022 Warto nauczyć się czytać ślady zwierząt. Dzięki temu dowiecie się, kto wpada do was w gości i co podrzucać temu ktosiowi do przekąszenia, gdy pola i lasy okrywa śnieg. Jak rozpoznać ślady zwierząt? Niedźwiedzie wprawdzie smacznie śpią, ale nie całą zimę. Gdy zaburczy im w brzuchach, wyłażą z gawry i szukają czegoś smacznego, na przykład w śmietnikach przy schroniskach lub innych leśnych gospodarstwach. Zostawiają na śniegu odcisk wielkiej łapy z pazurzastymi paluchami. No i rozbebeszony śmietnik. Łosie często wybierają się na spacery, ich tropy to odbite dwie duże ostro zakończone racice i z tyłu dwie mniejsze, szczątkowe. Zwierz jest wielki, więc i krok ma zamaszysty, długości metra. Podobne, ale krótsze, zostawiają jelenie, z tym że tylne odbitki przypominają ukłucia (tzw. szpile) i stoją tuż za przednimi. Dzik ma ostre raciczki z rozchylonymi na boki szpilami, a locha dodatkowo rysuje brzuchem bruzdę w śniegu. Jeśli znajdziecie takie ślady koło płotu – nie pozwalajcie domowym zwierzakom biegać samopas. Łatwo pomylić psa, lisa i wilka, choć ten ostatni zapowiada swą obecność nocnym wyciem. Jak takich gości odróżnić? Otóż lis zmierza prostą drogą do celu (czytaj: po waszą tłuściutką gęś), więc odbija łapki (cztery palce z pazurkami) jak po sznurku, a pies zmienia kierunki, kluczy, zygzakuje. Jeśli na śniegu znajdziecie dużo takich zwierzęcych zapisków, to znaczy, że osiedliliście się w dzikim miejscu. Przyglądajcie się dalej, ciekawe, kto jeszcze wyjdzie z lasu. Fotografie: Karol Ilkowski, Medium, EK Pictures, Flash Press Media, Araya, Shutterstock Zobacz więcej Zobacz również

ślady psa i wilka